Me likar oss best heime når hauststormane herjar. Men stundom lyt ein ut for å finna inspirasjon, for å læra noko, og for å ha noko å reflektera over når du er heima. Ein slik læringsarena er Osafestivalen, skipa til av Ole Bull Akademiet på Voss, årvisst i oktober. Hit kjem kvedarar og musikantar frå heile landet og vidare, og dei kan framføre dramatiske forteljingar, slik folkemusikk typisk nok byr på. Eg sette av helga, møtte fram på utvalde konsertar (eller rettere so mange som eg rakk over) og deler med glede inntrykka frå nokre av dei.
Elias Akselsen
Det er heilt feil, men me byrjar med den aller siste konserten, i Idrottshallen sundags kveld klokka seks. Då skulle Elias Akselsen, Stian Carstensen og Ola kvernberg spela, men Carsten kunne ikkje stilla. Elias beklaga dette, men understreka at han og Økland (fele) hadde spela i lag før, so det skulle ikkje vera noko problem. I staden sto Elias byrgt fram som den musikaren og sogeforteljaren han er, og det var ei sår historie han fortalde i frå. Han er tatar, og dei har ikke vorte handsama fint. Melodiane skildra t.d. tapt kjærleik, som når bondeguten måtte forlata gard og arv for tatarjenta han vart kjær i, og vart redusert til ein vandringsmann som ikkje var noko verd. Den dag i dag kan dei fleste tatarar korkje lese eller skriva, heller ikkje Elias. Skulegangen var ei veke her, 14 dagar der. Dei vandrande hadde ingen heim, og korleis skal ein då kunne kosa seg heime?
Det var ein flott konsert, men eg vart og fylt med sorg over den urettvisa mange må tole, og Elias sjølv måtte fleire gonger turka tårene etter dei tristaste melodiane.
Les heile artikkelen om Osafestivalen 2023 i Audiophile.no
Sist redigert:
