Ikkje for å klaga, men det har vore mykje skriving i det siste. Platemelding, Oslo-messa, februardagboka, Vossa Jazz to reportasjar, og brått er det tid for dagbok att. Og inn i mellom vert ein forstyrra av ytterlegare jazzkonsertar, Påske, fest og fyll. Og alt er friviljug, og ubetalt. At du gidd.

Men da hjelpe ikkje å gje seg, som han sa. So her kjem marsdagboka, om usynleg lyd.

STILLE SOM LYDEN
Lyd kan målast, men ikkje sjåast. Du kan måla lydstyrken i Decibel (dB), men det er og stort sett det heile. Og det har vore eit problem for høgtalarprodusentane i alle dagar. Dei måler og måler, men ser ingenting. Dei er heller ikkje samde om kva målingar som er viktigast for lyden. Ikkje rart at alle høgtalarar let ulikt, og få let godt. Men det finst likevel måtar å vurdera ein høgtalar på, som kan gje ein peikepinn på korleis han vil låta.

Du kan ikkje sjå på ein platespelar-pickup om han let godt. Det er plent umogeleg. Heller ikkje ein DAC, ein CD-spelar eller ein forsterkar. Du kan få ein indikasjon ved å vurdera produsent, vekt og pris, men det er ikkje tilstrekkeleg. Brått kan det dukke opp ein NAD 3020, som spelte fletta av det meste, uansett pris. Og kven kunne vita at Tandberg Huldra 11 spelte so godt? Eg har hatt han i kjellaren i tiår utan å vita at han var ein juvel. Den skal me koma attende til, men ikkje i dag.

JA
Eg meinte nei. Det går framleis ikkje an å sjå lyd, slik som t.d. vatn. I vatn er det berre å tilføra farge, so kan du sjå rørslene i vatnet. Men du kan koma langt med å vurdera høgtalaren fysisk. Det er ingen stereokomponent som er so “fysisk” som ein høgtalar, og heller ikkje so stor, med unntak av dei minste. Høgtalaren avslører seg sjølv. Han står på utstilling, med element som puppar utan bh. Me tek jo sjølvsagt av grillen. Han (ho?) kan vera stor eller liten, med små eller store element, eitt, to eller mange, lett eller tung, dyr eller rimeleg. Det siste gjeld for so vidt mange komponent, men ein høgtalar avslører i stor grad seg sjølv, der han står og tek opp alt for stor plass. Livet hadde vore ryddigare med mono. Er du ein vaksen audiofil som har slost med ein del av dei, kan du i stor grad gissa deg fram til korleis han vil låte. Det fylgjer fysiske lover. Og du kjenner produsentane. Du veit kva dei står for, og kva dei typisk nok har prestert over tid....

Les heile dagboka i Audiophile.no