NC500. 400w 8 ohm, 700w 4 ohm. Så skjønner jeg ikke da hvordan man kan oppgi 550w ved 2 ohm...
https://www.nordacoustics.co.uk/product-page/nord-one-se-up-nc500mb-mono-block-black-single
Det er strømbegrensingen i forsterkermodulene som slår ut her. Nødvendig strøm i 2 ohm er 4 ganger så høy som i 8 ohm.
Johan-Kr
Nei, når verdien til ein motstand R vert halvert og spenninga V over han er den same vert straumen I dobla, ikkje firedobla. Dette fører så til at effekta P òg vert dobla:
P = IxV = I^2 R = V^2/R.
Du tenkte kanskje på brukopling? Da vert både straum og spenning dobla, og effelten vert firedobla.
Når lastmotstanden (i praksis er det ein kompleks impedans) vert halvert vil effekten teoretisk verta dobla, men det er fleire grunnar til at det ikkje skjer:
- utgangstransistorane har ein viss indre motstand, sjølv om han er svært liten i MOSFET-transistorar som vert nytta i klasse-D-forsterkarar
- transformatoren har ein indre motstand (Thévenin-motstand), så forsyningsspenninga til forsterkaren Vcc går ned når straumen aukar
I prinsippet kunne ein nytta lineære spenningsregulatorar for å halda Vcc og -Vcc konstant, slik som ein gjer i småsignalforsterkarar. Med i samband med effektforsterkarar ville lineære spenningsregulatorar (ein for positiv og ein for negativ Vcc) verta svært kostbart og føra til store effekttap, så det er det så godt som ingen som brukar. Det finst rett nok døme på slike, men det er unntak. Men om ein nyttar svitsja spenningsregulatorar kan ein halda Vcc konstant uavhengig av effektuttaket, under føresetnad av at regulatorane er dimensjonerte for det. Då står det ein likerettar og glattekondensatorar før høgfrekvenstrafoen. Denne tilnærma likespenninga (her er det greit med noko variasjon) vert så "hakka opp" av ein svtsjekrets til ei høgfrekvent (tilnærna) firkantkurve, som så vert transformert ned av ein fysisk liten (når frekvensen går opp, går dei fysiske dimensjonane på trafoen ned), trafo. Utgangsspenninga frå høgfrekvenstrafoen vert så likeretta og glatta. Med når rippelfrekvensen er stor (fleire hundre kHz) treng ikkje glattekondensatorane å vera så store. Ein svitsja regulator genererer høgfrekvent støy, men støykomponentane ligg langt over det hørbare området. Dei bør likevel fjernast, for å unngå interferens.
I motsetnad til ei gamaldags råforsyning kan utgangsspenninga frå ein svitsja regulator haldast konstant, ved at ein nyttar tilbakekopling for å regulera kor lenge trensistorane (i regulatoren) er opne/stengt. I effektforsterkarar med lågfrekvenslikerettarar vil Vcc variera med effekten i lasten, og dette er noko av grunnen til at maksimum lasteffekt ikkje vert dobla når lasten vert halvert. Dette er likevel ikkje så dramatisl som det kan høyrast ut for, etter som ein skjeldan har bruk for maks effektuttak. Moderne effektforsterkarar har ofte stor open-sløyfe-forsterking (før tilbakekopling), slik at ein kan nytta kraftig tilbakekopling for å halda utspenninga proporsjonal med innspenninga, sjølv med stor lasteffekt. Dette gjeld moderne transistoreffektforsterkarar, ikkje røyrforsterkarar (som har liten open-sløyfe-forstering).
Grunnen til at svitsja regulatorar enda ikkje så vanlege er vel at dei er ikkje like rett fram å konstruera som lågfrekvenste råforsyningar. Ikkje alle småprodusentane har kompetanse og resursar for å utvikla pålitelege svitsja regulatorar. Men dei vert meir og meir vanlege. Benchmark har vel ein lineær effektforsterkar med svitsja regulatorar, trur eg. Meridian tok til å nytta dei på 1980-talet, men på den tida var ikkje teknologien moden nok, og dei hadde mykje reklamasjonar på dei. Men i dag er teknologien så moden at det ikkje bør vera nokon grunn til å nytta gamaldagse råforsyningar i kommerielle effektforsterkarar. For sjølvbygg kan den beste løysinga vera å kjøpa ferdige svitsjmodeforsyningar, men eg har ikkje oversikt over kva som er tilgjengeleg. Kanskje andre har det?
