Gamalt men godt! Dagboka tek denne venda føre seg ein gamal høgtalar som etter eit par enkle modifikasjonar spelar glimrande. Og i Ølspalta har me smatta oss gjennom septembersleppet til Vinmonopolet.
KARAKTERFULLE HØGTALARAR DEL 3: VINNAREN TRER FRAM
Då er me komne fram til del 3 og siste i trilogien vår om karakterfulle høgtalarar. Det er naturleg nok vinnaren som står for tur, og heilt uventa var det vel ikkje, men det overraska meg likevel. Me har helde namnet hemmeleg til no, og vil halda fram med det eit par setningar til. Målet var å prøva ut tre par store og dugande høgtalarar, som eg har hatt ståande lenge; og bestemma meg for kven av dei eg vil bruka for framtidig lytting og glede. Eg freistar å unngå å få huset fullt, og heller kvitta meg med dei eg ikkje vil bruka vidare. Eg er ikkje samlar, det berre ser slik ut. Me har prøvd ut to par so langt, Electrocompaniet Objekt, og Yamaha NS-1000 Monitor, begge høgtalarteknologi på sitt beste. Men det var det tredje og langt meir fåmælte paret, og dei desidert billegaste, som stakk av med sigeren. Men ikkje utan litt pleie. Ikkje det at dei ikkje var gode i utgangspunktet, men små modifikasjonar har gjort dei aldeles glimrande. Mine damer og herrar: Les under om - trompetfanfare! - ein gamal travar: Dali 7.
Dali 7 (1983 - )
Det starta med at ein kamerat ringde og ba meg sjekka høgtalarane hans, dei var byrja å (for)vrenga i bassen. Eg skjønte kva det var. Det var denne flerr-flerr-lyden som oppstår når skumgummikanten rundt basselementet har smuldra opp. Nye ringar vart tinga, og limt på. Framgangsmåten er skildra i Dagboka frå februar -23. Etter dette kopla eg opp for å lytta, mest for å sjekka at alt fungerte, men og for at eg var litt forviten. Nei, eg hadde jo ikkje tenkt å skaffa meg slike, må vite, som purist hadde eg lenge helde meg til langt mindre og meir “audiofile” tovegs-høgtalarar. Daliane virka tungdrivne, og det fekk meg til å undrast over at basselementet var heilt pakka inn i skumgummi, noko eg stussa over då eg skrudde ut elementet og keik inni. Eg berre måtte prøva. Eg skrudde bassane ut att, fjerna denne delen av skumgummien, og lytta att. Det gjorde susen. No fekk bassen pusta; og fornya liv. Ikkje berre det: Eg noterte meg at mellomtonen var nydeleg. Men eg fortrengde det. Eg hadde som sagt ingen planar om å skaffa meg slike beist. Ikkje akkurat kjøleskåp, men mindre kan og gje skilsmål....
Les heile dagbokartikkelen til Stig Arne i Audiophile.no
